Na de eerste sessie stuurde ik haar naar huis met als activiteit om overal post-it te plakken met de (mantra) met de boodschap “De angst mag er zijn, maar niet zo groot”. Om zo haar conditioneren op een andere manier te laten werken.

Zo kwam ze na twee weken terug en stonden we tussen de paarden. we borstelen de paarden en werkten op de ademhaling. Zo ademden we samen met de paarden en maakten echt contact. 

Ik vertelde wat verhaaltjes over het karakter van de paarden en koppelde dat zo aan haar talenten en karakter trekjes. Zo voelen kinderen zich verbonden.

De derde week borstelden we de paarden en gingen we met Kita onze hond aan de slag.

Zo gingen we wanden en liep het meisje rechts van mij en Kita links. Ik deed Kita en lange koort aan en terwijl we wanderden stopte ik het koord van Kita in haar handen maar we hadden Kita nog alle twee vast. Terwijl liet ik haar iedere keer naar een boom in de verte kijken. Terug om de focus op de boom te houden en niet op de angst. Na 500m vroeg ik of Kita eventueel tussen ons kon wandelen maar we haar nog steeds samen vast zouden houden, en ze stemde in. Terwijl we dit deden bleef ik haar vragen stellen, en zijden we luidop ‘de angst mag er zijn maar niet zo groot’ en hielden focus op de bomen. Zo liep Kita tussen ons. Na 100 meter liet is Kita los en wandelde ze alleen met de Kita. Na 20 seconden zei ik ‘kijk eens je wandel al 10m alleen’. 

Toen vloeide alle angst weg.

In de  vierde week ga ik deze techniek aan de mama leren zodat ze samen aan de slag kunnen gaan met een hond van de familie.

In de laatste sessie gaan we nog alles eens bekijken waar we nog aan kunnen werken en maken we een stappen plan voor de toekomst.

Van een succes verhaal gesproken.